Akwaaba back, Obroni!

Hee allemaal :)

Hierbij toch even een update uit Ghana!
Het gaat hier allemaal prima. :)

Het vertrek vanaf Schiphol is allemaal soepeltjes verlopen. We hadden veel vertraging, maar er werd netjes op ons gewacht dus gelukkig hebben we onze vlucht niet gemist. Zelfs afscheid nemen van papa en mama ging dit keer zonder traantjes.

Het was zo leuk om weer uit het vliegtuig in Accra te stappen en de warmte te voelen. Je ruikt meteen die zoetige lucht en ziet veel mensen verschrikt om zich heen kijken. Voor ons was dit natuurlijk de tweede keer dus ervaar je het heel anders. In de rij voor de douane zag je de spanning bij mensen toenemen, maar gelukkig konden wij een groepje jongeren voor ons gerust stellen dat ze streng zijn, maar je gewoon vriendelijk moet blijven lachen en dan komt het allemaal wel goed.

Na 2 nachten in Accra zijn we meteen doorgereisd naar Agona Swedru, de plaats waar ik 2 jaar geleden 3,5 maand heb gewoond. Helaas kon ik van te voren geen contact opnemen met mijn gastgezin dus zijn we naar Ina's gastgezin gegaan. Die hadden 2 bedjes voor ons vrij dus we mochten daar gezellig een weekje blijven. Inmiddels hadden mijn stoere niet tranen plaats gemaakt voor een heleboel tranen en was de heimwee vol op aanwezig. Gelukkig kan je hier in Ghana voor nog geen 5 euro 1 GB internet voor 1 maand kopen en kon ik goed contact houden met Nederland. Met veel motiverende whatsappjes van mama, Sabine en vriendinnen (dank jullie wel!!!) heb ik mezelf gelukkig kunnen overtuigen dat ik echt heel graag terug wilde komen naar Ghana en ik er juist vol op van zou moeten genieten. Inmiddels gaat het dan gelukkig ook helemaal goed en geniet ik optimaal! :D

De spanning in Swedru was groot. Ik was best wel bang dat ik geen bekenden meer zou tegenkomen of dat niemand me meer zou herkennen. Niets was minder waar! Toen ik aankwam op de A.M.E. Zion School zag ik een paar kinderen een beetje verward naar me kijken. Vervolgens rende ze naar hun klaslokaal en kwam de hele klas naar buiten gestormd. 'Madam Buisch, madam Buisch!!!! Dowaka, dowaka!' Ze kenden zelfs het liedje nog! Het was zo'n fijn gevoel om alle kinderen weer te kunnen knuffelen. Veel namen kon ik nog herrineren en dat vonden ze natuurlijk erg leuk.

Mijn second mommy in Ghana, madam Elizabeth B, de lerares van class 1B werkt niet meer op de school, maar had al snel begrepen dat haar favoriete Obroni in town was dus kwam snel naar school toe. Het was zo leuk om haar weer te zien.

Ook in het weeshuis herkenden sommige kinderen mij nog. Er zijn er niet veel over van toen ik er was, maar de foto's die ik heb opgestuurd hangen er allemaal. Grace, een meisje die toen ook al in het weeshuis was, gaf me een dikke knuffel en zei 'I've missed you!'. Dat zijn toch wel de kippenvelmomentjes. Het weeshuis is echt vooruit gegaan. Het ziet er super mooi uit en de kinderen lijken ook beter verzorgd. Ze hebben wat extra klaslokaaltjes voor de kinderen gebouwd, zodat de jongere kinderen daar een soort priveles krijgen van de vrijwilligers en niet naar de governmentschool hoeven.

De school daarentegen was een puinhoop. Het zag er allemaal zo vervallen uit. Ina en ik hebben besloten om de school daarom ook goed op te knappen. Uit Nederland kwam met veel geluk nog een grote sponsor dus hadden we genoeg geld om oude deuren en ramen laten vervangen en hebben de hele school te schilderen. Het was ontzettend veel werk, maar met hulp van leerlingen en een leraar van de school is het zo mooi geworden! We hebben een artist ingehuurd om mooie tekeneningen op de muur te maken en hij heeft zelfs mijn liedje op de muur geschilderd. Nu kunnen ze het nooit meer vergeten!
Tussen al het schilderen door ben ik een paar keer naar class 3 gevlucht, dat is dus class 1A&B twee jaar verder, om les te geven. Dat bevalt me toch een stuk beter dan schilderen.

Na deze inspannende week was het tijd om 1,5 week te gaan reizen door Ghana. Voor mij dus ook de schone taak om op zoek te gaan naar het ontbrekende ICT lokaal. Inmiddels had ik Accra alle materialen al gekocht en vervoer voor al deze spullen geregeld naar de locatie, maar die locatie was erg moeilijk te vinden. Aangezien Ina in de Voltaregio een kindje 'sponsort' en we daar een bezoekje aan gingen brengen met een Jeep van stichting Plan, heb ik gevraagd of zij mij misschien wilden helpen met het vinden van de goede locatie. Het bleek namelijk niet zo'n prettige plek te zijn voor twee obroni's dus zij hebben met goed geholpen! Uiteindelijk na 2 uur gehobbel door dorpjes en bossen hebben we de locatie gevonden. Inmiddels is de bouw in volle gang. Ik weet wel zeker dat ik het niet meer af ga zien, maar in Ghana gaat allen nou eenmaal wat langzamer dan in Nederland. Ina had een oude camera meegenomen die we daar hebben achtergelaten voor de bouwvakkers. Zij gaan foto's maken en zullen de camera dan weer naar Accra brengen op de dag dat we vertrekken! Verder heb ik SYTO, een vrijwilligersorganisatie in Ghana, gevraagd om mij te helpen en zij gaan een oogje in het zeil houden. Ook heb ik vrijwilligers uit Zwitserland gesproken die daar zitten en zij waren al helemaal op de hoogte. Het loongeld voor de bouwvakkers heb ik dan ook bij hen achtergelaten, zodat zij ze kunnen uitbetalen als alles af is! :)
Ik ben super blij dat het allemaal nog redelijk soepeltjes is verlopen.

Het reizen verloopt allemaal lekker. We maken ontzettend veel uren in de trotro, maar hebben veel gezien. Zo zijn we in Ada Foah geweest waar het voltameer de Atlantische oceaan ontmoet en een soort gevecht tussen het water ontstaat. Onze gids David heeft het maar zwaar gehad, want hij moest 1,5 uur heen en 1,5 uur terug kanoen.

We hebben de Wli waterval beklommen dwars door het oerwoud. De lower falls waren makkelijk te bereiken, maar halverwege de klim naar de upper falls kwam ik erachter dat naar boven gaan geen probleem zou zijn, maar naar beneden een nachtmerrie. Met mijn evenwichtsproblemen zou ik er ruim 4 uur over doen en zou het al helemaal donker zijn, voordat we terug zouden komen bij onze lodge. Ik ben daarom omgedraaid en naar beneden gekropen, gerold, gegleden en heb een ontspannende boswandeling terug gemaakt. De lodge in Wli was zo heerlijk om te verblijven. Het was tussen bergen met uitzicht op de waterval en echt een oase van rust.

In Korforidua zijn we bij een heel oud mannetje terecht gekomen die zelf kralen maakt, zo schattig. Hij liet ons alles zien en we mochten het ook zelf proberen. We hebben in plaats van op de local market bij hem een armband gekocht, zodat we nu echt weten wie het heeft gemaakt.

We hebben heerlijk uitgerust bij lake Bosomtwe in een super gezellig guesthouse met heerlijk eten. Het enige nadeel was onze medebewoner meneer Muis die mij de hele nacht wakker heeft gehouden, omdat hij op het bed kon klimmen..

Inmiddels zitten we in Kumasi en hebben we gister ruim 4 uur over de markt gestruind. Ik vind Kumasi echt de leukste plek in Ghana. Het is zo heerlijk druk en er valt zo veel te zien. Over een uurtje vertrekken we met de trotro naar Cape Coast en daarna zullen we nog even terug gaan naar Swedru om de laatste tekeningen op de muren van de school te bewonderen en dan echt afscheid te nemen van iedereen.

Onze laatste dagen zullen we doorbrengen aan het strand om toch nog even een vakantiegevoel te hebben.

De trotroritjes zijn trouwens weer hele belevenissen. Onderweg naar Wli kwamen we een trotro tegen waarvan het hele dag was volgeladen, waardoor alles er bijna afviel. Toen we dat ding inhaalde zag ik tot mijn grote schrik dat helemaal boven op gewoon een losse geit stond! Dat arme beestje... :(

Ik ga het hierbij laten! De foto's van het ICT lokaal zullen snel volgen als ik terug ben in Nederland, want uploaden hier lukt niet. Vergeef me als dit verslag rommelig is, want ik heb niet veel tijd. Voor uitgebreide verhalen kunnen jullie altijd langskomen in Nederland.

Ik merk zeker dat het goed is geweest om terug te komen. Ik had veel dingen voor m'n gevoel niet goed afgesloten twee jaar geleden en nu maak ik dit allemaal veel bewuster mee.
Ik wist al van te voren dat ik Francis, mijn liefste vriendje uit het weeshuis, niet meer zou kunnen zien, omdat hij is opgehaald door zijn moeder. Toch is het lastig om dat te beseffen. Ik zal hem nooit meer zien en weet ook niet hoe het met hem gaat. Het is soms best confronterend.

Ik besef me net dat ik nog maar 9 nachtjes te gaan heb en dan ben ik alweer terug in Nederland! Time flies!!!!!


Tot snel!

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Buis